Bir kayadan zümrüt bir denize dalmak.

Kelimelerle aramın pek iyi olmadığı dönemlerden geçiyorum. Kendimi ifade edemiyorum, hatta etmek dahi istemiyorum, ve muhatabımın beni anlayıp anlamayacağından şüpheliyim. Döngüleri eğer kötü huyluysa bir yerde tersine çevirmek veya yok etmek gerek. O zinciri kırmak ve hatta değirmenin yönünü değiştirmek gerek. Bu yüzden açtım klavyemi, dilimin döndüğü kadar aktarıyorum kendimi buraya. Günler arkasından atlı kovalarcasına bir hızla ilerlerken bazı zamanlar durmak geliyor içimden. Her şeyiyle ve her anıyla zamanı durdurmak. Durmak, düşünmek ve ilerisi için devam etme gücü elde etmek. Biliyorum ki insan yaşadı mı ;dolu dolu, bir kayadan zümrüt yeşili bir denize dalarcasına yaşamalı. Deli dolu, kalbin sonsuz bir hızda atarken yada hiç atmamacasına yavaşlamışken elde ettiğin anılar bugününü güzelleştirir, yüzüne bir gülümseme verir bedavasından. Dünün zaten güzelleştirmiştir, yarınına da ilaç olur, güç olur ve hedef olur hatta hayâl olur. Şimdi içimden bir hayâl geçiyor dünümden bağımsızca: bir yoldayım, yanımda sevdiğim ve sevdiğini bildiğim o ve bir ege memleketine yol alıyorum. Yanımdakiyle dünün kötü hatıraları silikleşmiş , bugünüm renklenmiş ve yarını düşündükçe kalbim deli gibi atıyor. Sıcak yaz günü yolumuzda duruyoruz yanımızdaki ayçiçeği tarlası ve gün batımını seyrediyoruz, huzurluyuz. Bu yol nerede bitecek umrumda değil, bitmese de fark etmez, ânım güzel, dünüm güzel, yarınımın güzel olacağından endişem yok. 

Ben aslında hayâl etmeyi sevmem. Bu dizeler nasıl bir araya geldi farkına varamadım. Ama yalan yok kalbime çiçekler ekildi bu kelimeler klavyemden düşerken. Bu ilacımsı etkinin bana iyi geldiğini reddedemeyeceğim. Günün birinde bu yazıyı her kim okursa benim kalbimdeki çiçeklerden nasiplenmesidir dileğim.