İyileşiyorum.

 2 kasım,2024

pazartesi.

İnsan, bazı zamanların hiç geçmeyeceğini zanneder. Bazı gecelerin çok uzun olduğunu ve güneşin bir daha hiç doğmayacağını düşünür. Ben de böyle zamanlardan geçiyorum. Daha doğrusu geçiyordum.

Bende son durum: iyileşiyorum.

Üzerimdeki kara bulutlar, nasıl oldu bilmiyorum, biraz biraz dağılmaya başladığında önümü daha net görmeye başladım. Evet, belki o günlerin geçeceğinin içten içe farkındaydım ama yine de ümitsiz düşüncelerden kendimi alamıyordum. Yaşadığım bazı olaylar, bana bir daha hiç sevilmeyecekmiş gibi hissettirdi. Yaşadığım bazı olaylar, bana kendimi çok değersiz hissettirdi…

Bir ara kendimi kokuşmuş koca bir çöp gibi hissetmekten alıkoyamadım. Bazı günler kendimi çok çirkinmiş gibi hissetmekten; kimsenin beni sevmediğini ve dünyanın en gereksiz insanı olduğumu düşünmekten geri duramadım. Hayat biraz fazla çekilmezdi ve her uyandığım gün bana biraz daha tatsız geliyordu.

Kendi kendime telkinler vermeye çalışıyordum. Kendi kendimi iyileştirmeye çalışıyordum. Her ne kadar tersine inanıyor olsam da bana değer veren insanların benim iyi hissetmem ve iyileşmem için ne kadar çabaladığına şahit oldum sonra. Hayatımdan birileri çıksa da hala çevrem kalabalıktı ve bana değer veriyorlardı. Hatta benim için çabalıyorlardı! Bir yandan, iyileşmek için görmek istemediğim sebeplerim vardı ve onları daha fazla görmezden gelemezdim.  

Kız kardeşimin benim üzgün olmama ne kadar üzüldüğünü gördüm, kahve yapmaktan nefret eden erkek kardeşimin benim için yaptığı şekersiz kahvenin tadını tatsız hayatımda uzun zamandan sonra ilk kez hissettim. En yakın arkadaşlarımın benden aynı şeyleri bıkmadan sıkılmadan nasıl tekrar tekrar dinlediklerini fark ettim. Belki her şeyden kaçtım ama sırt çantamla eve gittiğimde annemin benim için yaptığı tarçınlı havuçlu kekin kokusunu ciğerlerime kadar çektim. Belki kovalarca gözyaşı döküldü gözümden ama camide hiç tanımadığın bir kadının tesellisinde gözlerimi kuruladım. En sevdiğim mevsimin geldiğini yerdeki yapraklardan fark ettim. Bir dahakine kadar pişman olmamak için tadını çıkarmaya karar verdim.

Artık cilt bakımı rutinime dönüyorum. Artık okula giderken yanımda mandalina taşıyorum ve akşam yemeğinde üşenmeden kendime bol ekşili bir salata yapıyorum. Artık kimseye zoraki bir gülüş sunmuyorum; içimden geldiği kadar gülüyorum. Hayat tekrar tatsız gelir gibi olduğunda, babamın her aramamda telefonu ‘prensesim bugün neler yaptı?’ diyerek açmasını ne kadar sevdiğimi kendime hatırlatıyorum. Aramızda kilometreler de olsa annemle karşılıklı kahve içmeli görüntülü konuşmalar yapmanın keyfini hatırlıyorum. Artık sevdiğim insanlara kâğıttan küçük gemiler hediye ediyorum. Gördüğüm kedileri sevmeden geçmiyorum. İçimden her hale elhamdülillah demeyi kendime hatırlatıyorum.

Bazen yine de kırgın hissediyorum. Unutmak kolay değil, sadece güzel zamanların güzelliklerini daha çok hatırlıyorum.

Uzun lafın kısası; bence ben iyileşiyorum.

 🎶Pinhani – Yitirmeden

-Ş.