ISSIZ, KUYTU BİR KÖŞE.

 14 mart, 25.

  İnsan dediğin ne acayip! En sevdiği şeye yabancı olabiliyor bir anda. Bir gün iyiyken bir gün kötü olabiliyor. Bir gün içi nefretle doluyor; ertesi gün sevmeyi öğreniyor. İşte böyle acayiplikler dünyasıdır insan. Her gün kalbinin yeni bir köşesini öğrenir. Onun keşfi hiç bitmez. Aşkı öğrenir, sevmeyi öğrenir, sevilmeyi öğrenir… dertlenmeyi öğrenir, dünyanın kendi etrafında dönmediğini ama aslında kendisinin bi’ dünya olduğunu öğrenir. Öğrenir de, her öğrendiği ona yük olur onu ne zaman öğrenir insan?

Burası kuytu bir köşe. Ben; o köşedeki kız. Hiçbir zaman kendime tam anlamıyla güvenemedim. Hiçbir zaman da kendimi sevemedim. Yazmak hep güzeldi; kolay olandı benim için. Konuşmak zordu; dilim sürçmeden, kelimeleri yuvarlamadan ve zihnimdeki o müthiş cümleleri aktararak tane tane konuşmak çok zordu. Bazen bazı hüzünlerimi anlatmak da zordu. Ben de yazmayı seçtim. Bu işi harika yaptığımdan değil yani! Burası benim için bir konuşma alanı oldu hep. Belki içimdekileri dışarıya döksem, hani yüklerimi sevdiklerimle paylaşsam bu yük hepimize ağır gelecekti. Ben yüklerimle kimseyi yormak istemedim. Kalem ve kâğıt güçlüydü. Yüklerimi kaldırırdı. Boş sayfalar her zaman beni dinlemeye hazırdı ve ben bu fırsatı kaçırmak istemedim.

Yazdıklarım hiçbir zaman kusursuz olmadı. Ne zaman kusursuzluğu gözetsem o zaman elim kalemden uzaklaştı. Profesyonel olmak önemliydi belki ama benim ilk hedefim hiçbir zaman bu olmadı. Bu köşe benim bir parçam. Burası benim kara kutum.

Ancak dedim ya, insan acayipliklerle doludur. Bazen kendine bile yabancılaşır. Kendi içine kapansa ne iyi! Bazen insan kendinden uzaklaşır.

Kuytu bu köşe, bir süredir biraz ıssızdı. O köşedeki kız biraz uzaklaşmıştı çünkü. Ne olur ne biter belli olmaz lakin kalp tanır duyguları, hisleri; öyle kolay unutmaz derin bağ ile bağlandıklarını.

Zaman. Nasip.

Kış gider, bahar gelir. Kalp yeniden atmayı bekler. Daha önce atmıştır çünkü. Sanki yerinden fırlayacakmış gibi atmıştır. Ümit yoktur belki, lakin o bekler. Tekrar atmayı bekler.

Köşedeki kız da bir kalptir. Biraz ümitsiz, ama daha önce yaşamıştır bir kere. Üzerinden ölü toprakları atmayı bekler.  

Bir kalbiniz vardır, onu hatırlayınız…

Ş.

Kanou Ya Habiby - Fairuz🎶

Ben Sana Mecburum - Atilla İlhan